σκέψεις

είναι από τον χρήστη stamos1 του sync.gr, θα κάνουμε αναφορά στο μπλογκ του σε μελλοντικό Post, δεν μπορέσαμε να το βρούμε...


'' Δεν γνωρίζεις τι μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή''
Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος.
Καθόμουν να πιω λίγο καφέ,ένα μικρό διάλειμμα,περίπου δέκα και μισή σήμερα το πρωί κι άκουσα φωνές έξω από το σπίτι μου,ενστικτωδώς κατάλαβα πως κάποιος χρειάζεται βοήθεια.
Παράξενο σκέφτηκα, δεν άκουσα τρακάρισμα.
Τόσα χρόνια που μένω εδώ έχω συνηθίσει πλέον τ'ατυχήματα. Δε μπορώ να πω ότι είναι υπερβολικά κεντρικός δρόμος όμως για κάποιο λόγο οι οδηγοί δε προσέχουν το STOP στη γωνία.
Κάποια στιγμή οι δρόμοι έγιναν μονόδρομοι και ελλατώθηκαν κάπως και τα τρακαρίσματα σε 2-3 το μήνα. Ευτυχώς κανένα από αυτά δεν είχε ιδιαίτερα άσχημο τέλος για κάποιον επιβάτη.
Αυτή τη φορά όμως δεν ακούστηκε ο γνωστός θόρυβος της λαμαρίνας, μοναχά φωνές ακούστηκαν.Άνοιξα την πόρτα μου και είδα στην απέναντι γωνία μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας πεσμένη στο δρόμο και ακίνητη.Στα χέρια της κρατούσε ακόμα τις σακούλες από το supermarket ενώ λίγα μέτρα πιο μπροστά είχε σταματήσει το διερχόμενο λεωφορείο του δήμου μας.
Για να πω την αλήθεια πάγωσα εκείνη τη στιγμή....
Προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε κι αν είναι ζωντανή. Κόσμος είχε μαζευτεί τριγύρω και μια άλλη γυναίκα ούρλιαζε.
Μερικοί ψιθύριζαν πως την χτύπησε το λεωφορείο, ενώ κάποιοι άλλοι πως έπεσε από μόνη της. Κάποιοι ήθελαν να τη “βοηθήσουν” αλλά δεν άφηναν κανέναν να την αγγίξει. Σε τέτοιες στιγμές τη χειρότερη ζημιά μπορεί να την κάνουν άτομα που θέλουν να “βοηθήσουν” αλλά δεν έχουν ιδέα από πρώτες βοήθειες.
Αρχικά δε καταλαβαίναμε ούτε αν αναπνέει, όπως ήταν πεσμένη ακίνητη στο δρόμο. Στα χέρια της κρατούσε σφιχτά τις σακούλες και το μπαστούνι της ήταν πεσμένο 1-2 μέτρα πιο εκεί.
Άκουσα κάποιον να τηλεφωνεί αμέσως για να καλέσει ασθενοφόρο, καθώς κι όλες τις απαντήσεις που έπρεπε να δώσει στο τηλεφωνικό κέντρο. Κάποια στιγμή έχασα την ψυχραιμία μου για να πω την αλήθεια. Θεωρώ αδιανόητο τη στιγμή που αργοσβήνει ένας άγνωστος άνθρωπος να είσαι αναγκασμένος να απαντήσεις σε όλη αυτή την ανάκριση που σου κάνουν τηλεφωνικά προκειμένου να στείλουν ασθενοφόρο.
Δηλαδή όταν σου λέει ο άλλος, πως μια άγνωστη γυναίκα μεγάλης ηλικίας είναι πεσμένη και αναίσθητη στο έδαφος αλλά χωρίς εξωτερική αιμοραγία, τι άλλο πρέπει να σου πει για να στείλεις ασθενοφόρο; Όχι κυρία μου δε την γνωρίζουμε, δε ξέρουμε τ' όνομα της, δε ξέρουμε αν έφαγε τίποτα το πρωί, δε ξέρουμε αν είχε ανεβασμένη πίεση, ζάχαρο και όλα τα συναφή, δε ξέρουμε τίποτα. Μόνο πως η ώρα περνάει και μας κάνεις ερωτήσεις προκειμένου να στείλεις βοήθεια ξέρουμε.
Στα επόμενα δεκαπέντε λεπτά αγωνίας που χρειάστηκαν μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, ευτυχώς η γυναίκα άρχισε να αντιδρά και να προσπαθεί να κουνήσει ελαφρά το χέρι της για να μας δείξει πως είναι ευτυχώς ζωντανή…Ευτυχώς !!!
Καταλαβαίνω το άγχος του οδηγού που δεν έφταιγε τελικά,να μαλώνει με τον κόσμο, προκειμένου να βρει μάρτυρες.
Ελπίζω τώρα να είναι καλά αυτή η άγνωστη κυρία...Δεν ξέρω :(
Όλη αυτή η κατάσταση, μου θύμησε πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Κι όσοι έχουμε αγαπημένους ανθρώπους σε μεγάλες ηλικίες μπορούμε απλά να ευχόμαστε να μη πάθουν κάτι ή αν πάθουν κάτι να βρεθούν κοντά τους άτομα που θα μπορούν να τους βοηθήσουν!


'' Ζω αγαπώντας τους ανθρώπους ''
Ζω ελεύθερη πραγματικά (δηλαδή να μην έχω πράξει εις βάρος άλλων με οποιοδήποτε τρόπο).
Μεγαλώνω τα παιδιά μου, χωρίς να με ενδιαφέρει εάν τα χρήματα που θα δοθούν για την μόρφωσή τους,
τους δώσουν πίσω άλλα χρήματα!
Σέβομαι, στην ιδιαιτερότητα του άλλου ατόμου.
Προσπαθώ να μην φερθώ ποτέ με υποκρισία (παρότι αισθάνομαι ότι το κάνω συνέχεια)
Γράφω αυτά που αισθάνομαι σαν ποίηση ή πεζό (κι ας αφαιρούμαι, ξεχνώντας μερικούς τύπους γραφής).
Να μην γράψω κάτι, που δεν αισθάνομαι (παρότι έχω πει το ψέμα, ότι το κάνω).
Να ελπίζω για κάτι καλύτερο!
Να δίνω την καρδιά μου χωρίς να φοβάμαι και να είμαι όποτε το επιτρέπει η περίσταση ρομαντική..
Να είμαι άνθρωπος και να ελπίζω!
Δεν ξέρω! Απλά με όσα συμβαίνουν, νιώθω ότι κάνω ,ότι κάνω χωρίς να ξέρω ένα "γιατί".
Συνήθως ο άνθρωπος ζητάει κάτι συγκεκριμένο για να ελπίζει σ'αυτό.
Όμως, για κάποιο λόγο το απορρίπτω. Ενώ όλοι, οι άλλοι ψάχνουν αυτό το συγκεκριμένο!
Ίσως γι'αυτό νιώθω ότι σπάνια επικοινωνώ μ'άλλους,
ίσως γι'αυτό νιώθω πως κανένα " θέλω" μου δεν θα γίνει πραγματικότητα.
Πιθανόν γι'αυτό πιστεύω ότι πραγματικά ,δεν μ' αγαπάει κανείς..